Biliyor musunuz?
Bu kadar eziyete hiç gerek yok aslında…
Dünyaya gelmeleriyle birlikte çileleri başlıyor zaten bu canların; yaz gelir susuz kalırlar, kış gelir soğuktan donarlar, yiyecek bir şey bulamayıp aç gezerler çoğunlukla…
Bakımsız barınaklara düşer perişan olurlar. Hediye olurlar, oyuncak olurlar, sonra ormana atılırlar.
İnsanlardan kaçarlar, atılan taşlardan kaçarlar, arabalardan kaçarlar, belediye ekiplerinden kaçarlar ve bu arada hep aç ve susuzdurlar.
Eğer varsa bebekleri, onları da emzirmeleri gerektiği için daha fazla yemeleri gerekir. Sonra içinizden biri çıkar; “ayy buraya mama koymayın, alışıyorlar sonra” der.

Ve sizler, bütün bunlar yetmezmiş gibi, yüreği merhamet deniziyle taşan, var gücüyle cana can olmaya çalışan, adaları çekip ayağına getirecek kadar güçlü bir vicdanı olan, analık yapan, babalık yapan, kıyamayan, dayanamayan, en çaresiz zamanlarda gözyaşına sığınan insanlara da alaycı gözlerle bakıp “kediyle köpekle kafayı yemiş” diyecek kadar basitleşirsiniz.

Evet size sesleniyorum!
Siz kendinizi bir b.k sanıyorsunuz ya hani, evet siz gerçekten birer b.ksunuz.
Şeytan bile siz varken işe çıkmaz.
Size olan öfkem tam anlamıyla dile gelse, kainatın ödü kopar.

Bu canlara sahip çıkmak insanlık görevidir; cennetten oda ayırmak falan değil!

(Alıntıdır. – Kopyalayıp paylaşabilirsiniz.)